leidenislamblog

Juist blokkeren van shariaraad is dom

Juist blokkeren van shariaraad is dom

Critici vrezen de komst van islamitische rechtbanken in Nederland, naar Brits voorbeeld. Deze instituten zouden de radicalisering bevorderen. Ze hebben ongelijk. Het isoleren en kleineren van moslims is veel gevaarlijker, vindt Maurits Berger.

In de discussie over shariaraden moeten twee invalshoeken worden onderscheiden. Wat is de behoefte onder moslims? En is dat volgens Nederlandse maatstaven mogelijk en wenselijk?

De tweede generatie Nederlandse moslims hecht meer aan de islam dan de eerste. Voor hen is het belangrijk om te leven volgens de islamitische regels rondom bidden, vasten, halal eten, begraven, en ook trouwen en scheiden. Dit zijn regels van de sharia.

De islam geeft, wat betreft het familierecht, de man een betere positie dan de vrouw. Het is dus in het nadeel van de vrouw om te leven volgens het islamitisch familierecht. Toch willen veel moslima's dit - omdat ze gelovig zijn, of omdat het zo hoort in hun gemeenschap. Juist bij jonge, hoogopgeleide moslims is dit het geval.

Deze moslims kunnen de navolging van islamitische regels zelf regelen. Dat is de vrijheid van religie die zij genieten in Nederland.

Deze vrijheid pakt overigens niet altijd voordelig uit voor de vrouw. Zo mogen katholieke vrouwen geen priester worden, moeten orthodox-joodse vrouwen het hoofd bedekken en zijn ze afhankelijk van hun man om te mogen scheiden, en mogen gereformeerde vrouwen van de SGP geen bestuursfuncties vervullen.

De Nederlandse wet schrijft weliswaar voor dat we niet mogen discrimineren en dat man en vrouw gelijk zijn, maar tegelijkertijd staat zij ook toe dat wij vrij zijn om zelf invulling te geven aan ons leven. Als mensen - vrouwen, in dit geval - een keuze maken voor een levenswijze die buitenstaanders (zoals ikzelf, overigens) afkeuren, dan blijft dat nog steeds hun vrije keuze.

Deze vrijheid heeft natuurlijk zijn grenzen. Je mag je vrijelijk onderwerpen aan sm, of je door familie laten beïnvloeden in je partnerkeuze, maar het is strafbaar als de vrijwilligheid vervalt. Dan heet het mishandeling of dwang.

Leven volgens islamitische regels is één ding, problemen oplossen volgens deze regels is een tweede. Hier rijst een moeilijkheid voor de Nederlandse moslimgemeenschap. Zij beschikt nauwelijks over mensen met voldoende kennis en aanzien aan wie moslims hun problemen of geschillen kunnen voorleggen.

De joodse, katholieke en protestantse gemeenschappen zijn daarentegen ruim voorzien van rabbijnen, priesters en dominees die adviseren of counselen. Zij hebben ook raden van geestelijken - bij de joden en katholieken alleen mannen, bij de protestanten mogelijk ook vrouwen - die oordelen vellen, zoals het uitspreken van een religieuze scheiding.

De gelovige hoeft zich hier overigens niets van aan te trekken en kan ook volstaan met een scheiding naar Nederlands recht bij de burgerlijke rechtbank, ongeacht wat die religieuze geleerden beweren.

Dit laatste is een typische vorm van 'parallelle rechtspraak'. Een katholiek kan naar Nederlands recht gescheiden zijn zonder dat deze scheiding wordt erkend door de kerk. Een huwelijk van een jood en een niet-jood kan voor de burgerlijke stand rechtsgeldig worden voltrokken, ook al is het volgens joods recht nietig.

Dit soort parallelle rechtspraak is niet verboden. Zolang iedereen in Nederland de zekerheid heeft van het Nederlands recht, als een soort achtervang, mogen ze hun eigen leven inrichten volgens de regels van hun keuze, hoe bizar of vrouwonvriendelijk deze regels ook mogen lijken.

Een islamitische 'raad' (of 'autoriteit', 'commissie', 'mediator' - geef er maar een woord aan) zou dus voorzien in een behoefte van moslims en is wettelijk niet verboden.

Overigens bestaat zo'n raad helemaal niet en worden er ook weinig aanstalten gemaakt om hem op te richten, maar de behoefte aan advies en geschillenbeslechting is er wel. Hier rust evenwel absoluut geen plicht op de overheid. Dit is een interne aangelegenheid van de moslims.

Toch is het sociaal onwenselijk als zo'n raad er komt, zeggen critici. Ten eerste zou de keuzevrijheid van moslims om zich tot die raad te wenden schijn zijn. Er zou binnen de moslimgemeenschap grote druk uitgeoefend worden om naar zo'n raad te stappen. Dit is een valide argument, maar de vraag is of het een algemeen verbod rechtvaardigt.

Een ander argument tegen een islamitische raad is dat het zou leiden tot een verdere isolatie van de moslimgemeenschap binnen Nederland, zodat de integratie van moslims extra wordt bemoeilijkt. De vergelijking met gesloten gemeenschappen in Nederland dringt zich op: orthodoxe joden, Chinezen en gereformeerde dorpjes en stadjes. Waarom vormen die geïsoleerde gemeenschappen geen probleem, maar moslims wel?

Het antwoord is: veiligheid. Als moslims hun gang mogen gaan, zou er het risico van radicalisering zijn, denken critici - maar dit argument is evenmin steekhoudend. Het risico op radicalisering geldt misschien voor kleine, sektarische groepjes, maar zeker niet voor de moslimgemeenschap als geheel.

We blijven moslims in Nederland zien als een aparte sekte die tegen zichzelf moet worden beschermd in plaats van als Nederlanders die zelf hun leven willen en mogen invullen binnen de grenzen van de wet. Nederlandse moslims worden niet in staat geacht om verstandige beslissingen te nemen over de wijze waarop zij hun leven inrichten. Zolang dit zo blijft, zullen Nederlandse moslims hun antwoorden zoeken in het buitenland en op internet - en dát is pas een zorgelijke ontwikkeling.

3 Comments

Yvonne

Zou dit juist niet meer een motivatie moeten zijn om samen te werken met Islamistische landen? Juist de tolerante. Leren van hen en van hen expertise. Waarbij het onderricht van de islam in deze gemeenschappen als uitgangspunt zou kunnen dienen. In meeste gevallen is deze name uitermate tolerant. Wel met angst voor het onbekende, maar door met hen in gesprek te gaan, open te staan voor diversiteit, blijkt dat tijdens het gesprek vaak het verschil nog kleiner wordt dan eerder door één of beide werd veronderstelt. Door de gehele samenleving vindt men Sjeikhs, kennis. Juist een kennis dat vanuit meerderheidservaring blijkt anders te zijn, dan wanneer het zich afspeelt in een omgeving waar het gaat om een minderheid. In een minderheidsomgeving waar men al moet vechten of denkt te moeten vechten voor hun identiteit. Waarbij in een vechtpositie vaak men zich extremer beweegt dan de werkelijkheid er voor vraagt.

Max

In Europa is geen plaats voor de islamitische wetgeving, ofwel de Shari’a. Ik viel bijna van mijn stoel van verbijstering, toen ik las wat de voormalige minister van Justitie Donner had gezegd over de sharia. Hij vindt dat als twee derde van de Nederlanders voorstander van invoering van de sharia is, die ook zou moeten worden ingevoerd. Hij heeft geen benul van wat de sharia inhoudt. De sharia is een achterlijk en barbaars systeem, dat in strijd is met alles waar wij voor staan. In sharialanden, zoals Saudi-Arabië en Iran, worden voeten, handen en hoofden van mensen afgehakt, homoseksuelen aan hijskranen opgehangen en overspelige vrouwen in het openbaar gestenigd. Verkrachte vrouwen worden zelfs veroordeeld als zij bij hun aanklacht geen vier getuigen hebben en men er dan maar van uitgaat dat zij liegen. De sharia verbiedt de bouw van nieuwe kerken, kloosters en synagogen. Ook groot onderhoud aan deze gebouwen is verboden. Linkse politici, we willen hier in Nederland geen achterlijke middeleeuwse sharia, waarbij we moeten vrezen voor ons leven!

Rkia Benzidane

De European Council for Fatwa and Research (ECFR) bestaat wel degelijk.
En de raad werkt. Toen ik enkele maanden geleden dezelfde vraag stelde aan 3 imams uit 3 verschillende moskeeën gaven ze een identiek antwoord waarmee ik mij niet kon verzoenen.
Uiteindelijk verwezen ze ieder afzonderlijk van elkaar door naar Yusuf Al Qaradawi.
Men zou er versteld van staan als men zou weten wat er allemaal achter de schermen plaats vindt.
Monzer Kahf die in Leiden vorig jaar nog kwam spreken over Islamic Banking is een raadsman van Al Qaradawi en hij runt zelf een bureau om contracten op te stellen volgens de islamitische regelgeving.
Dat kunnen handelscontracten zijn maar ook huwelijkscontracten en scheidingsvoorwaarden. Alles lucratief uiteraard.
Met de oprichting van de een sharia-raad wordt enkel bevestigd wat al jaren als de waarheid en de wet wordt aanzien.
Als de Nederlandse staat zou toelaten dat zulke raad er kan komen dan zal de moslimleiding dat zeker graag zien gebeuren, nog liever als de staat ook voor de bijkomende kosten zou instaan.

De progressieve en gematigde krachten binnen de moslimgemeenschap zouden minder gelukkig zijn.
De radicale middenweg zou dan weer een slag thuis hebben gehaald.

Geen mens zou dan nog aan de verplichting van de hoofddoek en andere symbolen van politiek engagement twijfelen.

De raad kan dan immers fatawa uitspreken en voor diegenen die niet in staat zijn om zelfstandig te denken is dan de kous af.
Hoor en gehoorzaam. Simpel, toch?
Dramatisch simpel. InshaAllah !